“Alle partijen wilden graag verandering, maar het lukte hen niet”.
Iedereen kan wel eens hulp gebruiken!
Ieder mens is uniek en heeft een unieke hulpvraag. Het klinkt cliché maar het is echt waar. In de afgelopen jaren hebben we meer dan 400 begeleidingstrajecten opgestart. 400 unieke verhalen. Natuurlijk komen de thema’s overeen. Maar de achtergrond, de levensfase, het sociale netwerk; het maakt ieder begeleidingstraject uniek.
Daarom vertellen we een aantal van deze verhalen. Zodat jij, als je op zoek bent naar begeleiding, kunt zien dat je niet alleen staat. Zodat je als verwijzer een beeld hebt bij het type vragen die we oppakken en als sollicitant bij wat je kunt verwachten als je bij Vivens Begeleiding aan de slag gaat.
De verhalen zijn echt. De namen en foto’s fictief. Maar zoals je op de foto kunt zien en dat willen we ermee aantonen; het zijn unieke mensen met unieke verhalen. Iedereen kan wel eens hulp gebruiken! Achter iedere voordeur gaat een uniek verhaal schuil.
Deze keer het verhaal van Anne. Haar ambulant Begeleider Marije Klaassen schrijft erover in dit blog.
——
Enkele maanden geleden kreeg ik een nieuwe aanmelding binnen. Anne (20) had zich aangemeld. De hulpverlening moest snel worden gestart. De WMO-consulente vertelde dat de thuissituatie niet meer houdbaar was. De spanningen thuis liepen erg op en Anne verbleef op dat moment bij een vriendin.
Tijdens de kennismaking de volgende dag gaf Anne direct aan dat ze de kennismaking spannend vond en dat ik sturing aan het gesprek moest geven, want zelf vond ze dat lastig. Anne gaf aan niet zo'n prater te zijn. Eenmaal aan het woord praatte ze honderduit. Over haar hulpvraag; zelfstandig worden, een breed begrip. Over de thuissituatie; veel spanningen tussen haar, haar ouders en haar jongere broertje veroorzaakt door met name haar gamegebruik en het niet nakomen van de huisregels. Anne vond niet dat ze te veel gamede. Over haar jeugd; haar hulpverleningsverleden met verscheidene hulpverleners. Ze vertelde over haar autisme en wat dit voor haar betekende. Ook vertelde ze mij hoe graag ze wilde dat het weer gezellig werd in huis.
Aan het einde van de kennismaking werd de indicatie vanuit de gemeente besproken. Deze indicatie was afgegeven voor 4 uur in de week voor de duur van 3 maanden. De WMO-consulente had mij (Vivens Begeleiding) de opdracht gegeven om te onderzoeken wat Anne en haar familie nodig hadden.
We ronden de kennismaking daarna af.
Twee dagen later zagen Anne en ik elkaar weer, deze keer met haar ouders erbij. Er viel mij al snel iets op. Alle partijen wilden graag verandering, maar het lukte hen niet en daardoor liepen de spanningen hoog op.
Tijdens de drie maanden van de indicatie probeerden we samen duidelijk te krijgen wat de knelpunten thuis waren. Al snel werd duidelijk dat dit vooral Anne's gamegedrag en het niet houden aan de huisregels was. Anne gaf aan echt haar best te doen maar dat er, voor haar gevoel, te veel regels waren. Samen met Anne en haar ouders stelden we nieuwe huisregels op waar iedereen het met eens was. De volgende afspraak werden de huisregels en het, wel dan niet, nakomen hiervan geëvalueerd. De keer daarop bleek dat Anne zich niet aan de huisregels had gehouden. We analyseerden waar het was misgegaan, maar Anne wist dit niet goed aan te geven.
De keren daarop bleven we zoeken naar oplossingen zodat Anne zich wel aan de huisregels kon houden en zodat ze haar gamegebruik drastisch kon verminderen. Keer op keer bleek dat de aanpak niet succesvol was. Anne werd er moedeloos van en de spanningen in huis bleven oplopen.
Voordat de indicatie verlopen was hadden we samen een tussentijdse evaluatie. Hoe vonden we dat het ging? Waar gingen we de komende weken naar toe werken? En hoe ging het met de opdracht van de gemeente? We concluderen dat we al veel hadden gedaan, maar dat we nog geen blijvend resultaat hadden geboekt.
Anne gaf aan dat ze wel graag uit huis wilde gaan, omdat ze dacht dat dan de band met haar ouders kon verbeteren. Ik was het hier mee eens. Ik opperde voorzichtig de term 'beschermd wonen' omdat ik inschatte dat deze vorm van ondersteuning het beste aansloot bij wat Anne op dat moment nodig had. Anne wilde hier echter niets van weten en gaf aan per se zelfstandig te willen wonen. Beschermd wonen was absoluut niet bespreekbaar. Vervolgens ging Anne voortvarend van start en schreef zich op een aantal kamersites in. Na twee weken had ze haar eerste kamerbezichtiging. Anne kwam gedesillusioneerd weer thuis. De kamer bleek vies en had veel achterstallig onderhoud. Dat was niet hoe ze het in gedachte had! Voorzichtig opperde ik nogmaals het idee van ‘beschermd wonen’. Anne leek hier ineens iets meer voor open te staan.
De komende weken 'sleutelde' ik stukje bij beetje meer aan het idee van ‘beschermd wonen’. We bekeken wat websites en Anne haar mening leek te veranderen. Ze zag in dat ze in een ‘beschermde’ woonsetting meer begeleiding kon krijgen en dat het iets anders was dan een 24 uurs-zorg voorziening of een klinische opname. Een mooi moment om daar voor open te gaan staan, want de evaluatie met de WMO-consulente kwam in zicht.
Tijdens de evaluatie kwamen we tot de conclusie dat we een ‘beschermd wonen’ maatwerkvoorziening wilden aanvragen en dat we in de tussentijd de thuissituatie zo leefbaar mogelijk moesten maken.
De weken die daarop volgden gebruikten we om langs potentiële ‘beschermd wonen’ locaties te gaan. We hadden enkele intake/kennismakingsgesprekken zodat Anne kon kiezen uit verschillende opties.
In de tussentijd gaf Anne aan dat ze vond dat ze gameverslaafd was en dat ze daar van af wilde. Een mooie verandering! We meldden Anne samen aan voor verslavingsbehandeling.
Inmiddels waren we een aantal weken verder. Anne had voor een ‘beschermd wonen’ locatie gekozen en stond op de wachtlijst. De intake voor verslavingsbehandeling stond voor de deur en Anne stond bijna te popelen om te kunnen beginnen. De wachttijd voor ‘beschermd wonen’ duurde naar verwachting zo'n vijf maanden. Het vooruitzicht van de aanstaande verhuizing deed Anne en haar familie goed. Thuis was het veel gezelliger. Aan Anne en haar gezin, met ondersteuning van mij, de taak om de thuissituatie zo te houden en misschien zelfs nog wat beter te krijgen.
Het was in het begin geen gemakkelijk traject, maar desondanks hadden we in een paar maanden tijd een aantal belangrijke stappen gezet. En misschien wel het allerbelangrijkste; Anne en haar familie hadden weer meer lol met elkaar!